Poho Ka Lemah Cai
Aya carita nu laas ku angin,
di sakabéh sela leuweung nu geus rungkat,
di sagara nu beuki paangkeut,
di huma nu eureun neundeun kahadean.
Aya sora nu nyaring dina cinyusu,
jerit lemah nu laleungitan rasa,
henteu karungu,
henteu karaos,
kacida poho ka cai nu ngabuahan jagat.
Urang leumpang dina tapak nu leungit,
leumpang dina lemah nu bareuki ku kahayang,
kahayang nu ngikis sumanget karuhun,
neundeun sagala dina emas, tapi kalangkang.
Geus taya nu ngalayangkeun panon ka langit,
neundeun hurung panonpoé dina jero haté,
geus taya nu ngaregepkeun sora angin,
nu mawa lalakon karuhun nu kantos diadeugkeun.
Dunya nyorang wanci nu embung mundur,
ngalieuk sakalangkong, ngaleungitkeun kabeungharan,
kabeungharan nu henteu ukur beubeunangan,
tapi watek, rasa, jeung asih ka lemah sorangan.
Lemah ieu kantos mawa léngkah,
nu ngajugjug ka kahadean,
naha ayeuna urang rek cicing?
naha urang rek laput,
dina haneutna leungitna rasa?
Lemah cai,
henteu ceurik,
henteu humandeuar,
tapi cicingna mah béda—
sagala nu poho, bakal diingetkeun ku alam.