Dina hiji lembur leutik nu ayana di sisi leuweung, aya saurang budak ngarana Agus. Lemburna kasep, katutupan ku rimbunna tangkal jati jeung mahoni, nu daunna ngagulung-gulung dina angin nu ngahiliwir. Agus, budak lalaki umur sapuluh taun, mangrupa anak nu bageur, rada calakan, tapi sok harayang diajakan ku babaturan. Kuring mah sok heran, naha bet kitu? Mun aya barudak maen di lapang, Agus ngan ukur nongton di gigir. Mun aya nu lalajo layar tancep, manehna di tukangeun jelema loba, taya nu ngajak calik di hareupeun.
Agus unggal poe sakola, tapi di kelas ge, tara loba nu diajak ngobrol. Manéhna sok nyorangan bari maca buku atawa ngadengekeun guru ngajarkeun palajaran. Mun istirahat, barudak séjén ngariung, ulin ka buruan, Agus mah diuk di pojokan. Haténa sok ngaraos sepi, tapi teu pernah nunjukkeun ka batur. Manéhna nyumputkeun rasa hanjelu dina senyum nu kadang-kadang rada kaku.
Sakali mangsa, Agus nepi ka nyoba nyampeurkeun babaturan, hayang ilubiung dina kaulinan, tapi tangtu weh ceuk barudak séjén: “Nya Agus mah tara diajakan.” Ieu kecap neundeun jero di haténa, matak sedih. Kecap éta kawas pisau nu ngabeleset dina haté, ninggalkeun lara nu teu katingali. Tapi Agus teu nyerah. Manéhna terus ngimpi, ngimpi yen hiji mangsa bakal aya nu ngajak, nu nganggap manéhna salaku bagian ti maranéhna.
Henteu lila ti harita, di lembur aya kajadian anu matak répot. Aya sapi leupas ti kandangna, lumpat ka kebon, matak ribut sakampung. Barudak maraké lumpat hayang nyekel, tapi teu bisa. Sapina liar, da henteu kabiasa dicekel ku batur. Jelema kolot ogé katingal bingung, teu nyaho kumaha carana ngendalikeun sapi nu geus teu karasa ku leungeun.
Tibatan sieun, Agus malah ngajedog di tengah lapang, nyandak suling leutik anu sok dipaké maén di kebon. Anjeunna ngagerebeg suling, sora na ngahiliwir ka angin. Henteu disangka-sangka, sapi éta cicing, tuluy nyampeurkeun ka Agus. Barudak séjén melong, reuwas, sabab ngan Agus nu bisa ngajurung sapi éta ka kandang deui. Ku cara leuleus jeung sora suling nu merhatikeun, manéhna sukses. Ti harita, barudak séjén mimiti ngarasa kagum.
Isukna, waktu Agus datang ka sakola, hal anu teu biasa kajadian. Arman jeung babaturan séjén nyampeurkeun. “Hayu, Agus, urang maén bal di lapang!” Arman nyengir. “Urang butuh kiper anu bisa ngajaga gawang, sakumaha bisa ngajaga sapi!” Haté Agus ngajedag ku kabagjaan. Ti harita, manehna lain deui budak nu tara diajakan. Anjeunna geus jadi bagian ti babaturan nu salawasna milu jeung ngajak. Anjeunna sadar, unggal jelema boga kaunggulan sorangan, tinggal kumaha urang nunjukeunana.